Echte liefde, een schizofreen is nooit alleen
Het Parool van 30 juni 2006
by Isabella Steenbergen
Als je verliefd bent, denk je dat de ander is wie jij denkt dat hij is. De ander denkt op zijn beurt dat jij bent wie hij denkt dat jij bent – mits hij verliefd is natuurlijk. En wanneer twee mensen proberen te zijn wie ze van elkaar denken dat ze zijn, wordt het pas echt ingewikkeld, want in de duizeligmakende chemische reactie van de zelfoplossing is het maar raden wie ze nu eigenlijk zijn. Zichzelf? De ander? Zichzelf in de ander? De ander in zichzelf? Zichzelf in de ander die de ander is in zichzelf? Of… Nou ja, liefde kan diep gaan. Hele huwelijken lopen erop stuk.
Dat we ons in het verlangen naar liefde met liefde in een identiteitscrisis
storten, is het uitgangspunt van This is a picture of a person I don’t
know, een videomusical/soloperformance van Pere Faura. De Spaanse danser
en dansmaker blijkt die crisis goed te kennen. Maar niet dankzij de liefde
alleen. Op ludieke wijze, door een op het achterdoek geprojecteerde scène
uit de musicalfilm A chorus line binnen te stappen, laat Faura zien dat
verliefd zijn uitstekend te vergelijken is met het doen van een dansauditie.
In de rol van despotische Broadway-choreograaf brult Michael Douglas de
auditanten danscommando’s toe. En wanneer Faura zich dan met hen
in het zweet werkt om aan het ideaalplaatje te voldoen, wordt al veel
duidelijk. ‘Five, six, seven, eight!’ Faura beweegt zoals
hij denkt dat de choreograaf wil dat hij beweegt. Spankelend. Spetterend.
Met het beoogde tragikomische effect vandien: zijn onopgesmukte lichaam
staat in schril contrast tot het gelikte ‘tits-and-ass’-lichaam
dat hij probeert te zijn. Wie is hij? Wie moet hij zijn? Kunnen we van
hem houden?
Hoewel This is a picture of a person I don’t know aan de oppervlakte een lichtvoetige, komische toon zet, is het stuk op een dieper niveau een complex spel met identiteiten. Met beeld en zelfbeeld, met kijken en bekeken worden, met echt en nep. In de theatrale persoonlijkheid van Faura komen al die tegenstrijdigheden samen. Maar of hij er nu vrolijk op los zingt en tapdanst, synchroon met een stomme Fred Airstare in Singing in the rain achter zich. Of zomaar een man uit het publiek filmt en het resultaat - licht monkelend – op het doek vertoont. Altijd is het de liefde, het verlangen in de ander te mogen bestaan, die alle tegenstrijdigheden verbindt.
‘Waar was je? Ik heb zo lang naar je gezocht? Op de achterwand verschijnt een ‘tweede’ Faura die de ‘eerste’ Faura de liefde verklaart. Ze versmelten in een liefdesduet. ‘Nu weet ik eindelijk met wie ik wil zijn,’ bekent de een de ander. Een schizofreen is nooit alleen, maar dit is eenzaamheid. En misschien is eenzaamheid ook wel het enige alternatief dat de identiteitscrisis die liefde heet kan bieden.
source:
> http://www.danswerkplaats.nl
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
Nederlandse Dansdagen Festival
Maastricht, Netherlands
October 2006
by Simon Dove (Interview at the hand program)
[…] Pere Faura took a good look at Dutch aesthetics and, in his production This is a picture of a person I don’t know relates this to more popular forms of dance, such as those found in the film A Chorus Line. He addresses the audience directly, and asks questions. To what extend does the personality of the dancer on the stage play a role? How does the audience watch? How does the dancer see the audience? Faura has found a light, witty way of doing this. It is unfortunate that humor as a means of emphasizing something is seldom seen in dance.
source:
> http://www.nederlandsedansdagen.nl
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
Faura verleidt zichzelf in gelaagde soloperformance
Recensie door Tessel van Aalst
12 oktober 2006
Pere Gay I Faura studeerde in juni af aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling in Amsterdam met de voorstelling ‘This is a picture of a person I don’t know’. Deze interdisciplinaire show, waarin dans, musical en video op een geraffineerde manier samensmelten, leverde hem de ITs Choreography Award op. Ook werd de voorstelling geselecteerd voor de Nederlandse Dansdagen, waar afgelopen weekend de meest spraakmakende voorstellingen van vorig seizoen te zien waren.
We horen het geluid van een scène uit de film ‘A chorus line’, waarin regisseur Michael Douglas de auditanten voor zijn musical bars toeschreeuwt hoe ze moeten dansen. We zien Pere Gay I Faura, die zijn uiterste best doet de bevelen van deze stem perfect uit te voeren. “Sometimes being in love is like being in an audition”, legt hij uit; willen voldoen aan andersmans verwachtingen, jezelf presenteren op de manier waarop je denkt dat de ander dat van je verwacht. Faura heeft daar schoon genoeg van: “I want to choreograph my own relationships”. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk.
Door de musicalfilmfragmenten op een fantasierijke manier in zijn choreografie te verwerken speelt hij een spel met echt en nep, met hier en daar en met nu en toen. Hij maakt de beelden bij het geluid uit “I’m singin’ in the rain” als hij door de ruimte tapdanst en vormt het geluid bij de beelden als hij Gene Kelly \nasychroniseert. Identiteiten van filmpersonages en danser vermengen zich. Perfecte timing is van het grootste belang, helemaal als hij een gesprek en een liefdesduet met zijn evenbeeld aangaat. Deze tweede Faura verschijnt op een groot scherm; de beelden zijn vlak voor de voorstelling opgenomen. Het feit dat de toeschouwers zichzelf aan het eind van deze beelden zien binnenlopen bewijst dat.
Faura spreekt het publiek rechtstreeks aan. Hij deelt zijn overdenkingen en ervaringen. Onder de oppervlakte van de glamour van de musical blijkt een kwetsbare jongen schuil te gaan. Het eindbeeld, waarin hij verloren voor het grote scherm staat, met daarop de zoenende hoofdrolspelers uit de film, is veelzeggend.Faura laat je lachen en tegelijk dichtbij komen.
Gezien: 7 oktober 2006, Nederlandse Dansdagen, Toneelacademie Maastricht
source:
> http://www.theatercentraal.nl/weblog/entry/1481/Faura_verleidt_zichzelf_in_gel/recensies
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
source:
>
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
Resolution!
London, The Place
February 2007
by Donald Hutera (Dance Europe Magazine)
[…] This is a picture of a person I don’t know sought a softer poignance via a fresh, endearing wit. Its creator, the Netherlands-based Spaniard Pere Faura, is a small fellow possessed of a cuddly kind of Hobbit-sized cuteness. His bittersweet post-modern solo drew upon a love of musicals, particularly on film, by showing just how easily life and fantasy can bleed and blend together. It was a beautiful judged piece of heart-on-its-sleeve conceptualism, using live and pre-recorded performance to deconstruct what some dismiss as escapist entertainment in order to point out and play with the genre’s genuine emotional underpinnings.
source:
> http://www.danceeurope.net/site/issues/106.shtml
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
Resolution!
London, The Place
February 2007
by Graham Watts (ballet magazine)
Although Pierre Faura is always alone on stage it’s misleading to think of his work as a solo, since it opens by integrating his words and movement with a whole chorus line on screen, progresses to a duet with Gene Kelly in ‘Singin’ in the Rain’ and ends in a lengthy conversation with himself on film.
Faura’s timing was impeccable, especially in the lengthy interaction with whole sequences of Bob Fosse’s ‘A Chorus Line’, initially through his ability to pick up and perform the audition dance sequences and then in an uncanny monologue, facing the audience, which suddenly and surprisingly morphed into perfect lip-synch with the young Michael Douglas on the unseen screen behind him.
Faura makes an interesting contribution to deconstructed dance and musical theatre, by metaphorically stepping out of the screen and performing an anonymous role live on stage in tandem with the film. This process was continued with less success in the ‘Singin’ in the Rain’ sequence (mainly because Kelly’s dancing was indistinct on the dark screen until the last puddle-splashing moments of the iconic song). However, the academic interest of the deconstructive concept was further fuelled as the film was paused, rewound and fast forwarded and Faura’s tap dancing followed suit in exact synchronisation on the stage. The final aspect of this triumvirate was a duet with his celluloid self, filmed only moments before the audience came into the theatre, once again exhibiting great timing since there could only be one take and no time to rehearse the live interaction with his 2-dimensional alter-ego. There were perhaps a few too many eccentricities in these final passages but there is no doubting the exceptional talents and creative mind of this young performer. His immensely enjoyable work mixed nostalgia and modernism in an extraordinarily novel cocktail.
source:
> http://www.ballet.co.uk/magazines/yr_07/mar07/
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
Resolution!
London, The Place
by Lucy Ribchester (the place magazine)
The double whammy of audience interaction and multimedia is enough to send shivers down most dancegoers’ spines. But Pere Faura pulled off both with originality and charm in This is a picture of a person I don’t know. Using classic cinema footage, the piece grew from Broadway dance routine pardodies to a vulnerable monologue about love and loneliness. Faura interacted with his virtual supporting cast along the way, dubbing their speech with his own and blurring the boundaries between live and recorded words. The highlight came in a witty duet between Faura and his recorded self. Then he turned his camera on the audience to make candid commentary about one (un)lucky spectator. Faura’s playful charisma steered this hi-tech solo clear of narcissism to make it a clever and quirky delight.
by Martin Hargreaves (the place magazine)
This is a picture of a person I don’t know redeployed cinematic dance sequences – the audition scene from A Chorus Line and Gene Kelly’s titular solo from Singin in the Rain – in order for Pere Faura to draw a witty and reflective self-portrait. Without resorting to easy irony or lazy camp, part of what was so engaging was Faura’s insistence on figuring identity and creative expression as always a form of kitsch.
With perfect timing, and a skilled use of the various media, Faura interpolated himself into scenes of anxiety or abandonment, interspersing dialogue about his love or fear of loneliness with lines from the scripts so that the edges between him and the alluring Hollywood images never came fully into focus. He then used footage filmed just before we had filed into the theatre in order to stage a duet with himself, straddling a time gap with off-key harmonies but a peculiarly believable exchange. The camera was also turned on us; a rather nervous Donald Hutera (well he will sit in the front row) was singled out, recorded and later projected with Faura describing how he reacted when caught in the camera eye. What could have been a complicated, overwrought mix of tricks was instead a charming and provocative meditation on the playing out of personality through fantasies and collective imagery.
source:
> http://www.theplace.org.uk
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
This is a picture of a person I don't know van
Pere Faura
SOMETHING TO FEEL GOOD
04.03.2007
by Nicole Willemse
De Spaanse danser en dansmaker Pere Gay I Faura, staat in zijn eentje op het toneel, slechts geflankeerd door een microfoon op standaard waar nonchalant een stoer jasje overheen hangt. Hij draagt een casual broek en een eenvoudig groen t-shirt. Als de voorstelling begint buigt hij zich om een projectie te starten. Op het witte doek tegen de achterwand van het toneel verschijnt een commentator die kort en helder uitlegt dat je zijn beeld kunt opvatten als een ‘talking picture’.
Het beeld verdwijnt, Pere Faura keert zich met zijn rug naar het doek. Dan klinkt een voice over: ‘Ok, you in the green: watch this. Five, six, seven, eight.’ En op commando voert Faura braaf zijn dansoefeningen uit, alsof hij auditie doet. Dat is ook zo, en dat doet hij niet alleen, blijkt als hij plots synchroon danst met een scène uit de musicalfilm A chorus line. De danscommando’s zijn van Michael Douglas, de choreograaf voor wie Faura zich samen met de vele anderen op het doek in het zweet werkt in een poging het best aan het ideaalplaatje te voldoen. Zijn dansbewegingen zijn identiek en even perfect als die van zijn mededansers. Maar zijn silhouet tekent zich scherp af tegen het doek.
Het haast onvermijdelijke gebeurt, als hij zich begint af te vragen hoe hij eigenlijk door de ander gezien wordt. Hij trekt een parallel met de liefde: What is the best picture to offer from yourself? What is the best picture? Who am I anyway? Genoeg vragen om rijp te zijn voor een identiteitscrisis. Hij besluit niet langer naar de pijpen van de choreograaf te dansen maar een dans met zichzelf aan te gaan. Hij verruilt zijn schoenen en tapdanst er even later vrolijk op los, omhuld door de muziek en beelden van Singing in the Rain.
Tot zover lijkt hier een lichtvoetig, nostalgisch en bovenal romantische worstelaar aan het werk die vooral eenzaam is en waar iedereen die wil wel iets herkenbaars in kan vinden. Of op zijn minst een aangename avond door kan beleven. Het hierbij laten zou de voorstelling echter tekort doen. Als af en toe de nostalgische film (bewust) hapert, hapert Faura keurig mee. Deze Brechtiaanse stops worden zo overduidelijk gemaakt dat het voor het publiek onmogelijk wordt zich te laten meeslepen door de romantiek van het verhaal. Door het intelligent inzetten van film als medium toont Faura zijn authenticiteit als live performer. Middels deze slimme verhouding tot het witte doek en de continue flirt met het publiek weet hij de reflecties op zijn eigen ik, die bestaan uit complexe tegenstellingen van beeldvorming door de ander versus zelfbeeld, kijken en bekeken worden, zijn en er niet zijn, op ludieke manier uit te buiten.
Daarmee krijgt de worsteling van ‘deze jongen die zichzelf niet kent’ een ontroerende openheid, die de danser omgeeft met kwetsbaarheid maar hem tegelijk ook kracht en durf geeft. Het is vooral dat vernuftige verbeeldingsvermogen dat deze voorstelling iets heel aangenaams geeft om naar te kijken. Something to feel good op Something Raw: daar kan toch niemand iets op tegen hebben.
Door Nicole Willemse. Gezien in de Brakke Grond op 27 januari 2007. In het kader van Something Raw, Amsterdam.
source:
> http://www.urbanmag.be/artikel/1052/something-to-feel-good
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
This is a picture of a person I don't know van
Pere Faura
ZEG HET MET BEELDEN
31.03.2007
by Jacobijn Zeijlemaker
Het is niet verwonderlijk dat de virtuositeit van Fred Astaire en Gene Kelly een potpourri van hedendaagse choreografen heeft beïnvloed. Ook Pere Faura schuwt in This is a picture… de traditie niet, maar in tegenstelling tot zijn collega’s bewerkt hij de elementen uit de musicaldans niet tot een nieuwe danstaal. This is a picture.. ìs musical.
Vanaf het eerste moment is duidelijk dat Pere Faura iets wil van zijn bezoekers. Hij staat geduldig in het midden van de vloer en zoekt oogcontact met een ieder die binnenkomt. Wanneer het publiek eenmaal zit, gaat de muziek aan en danst Faura semi-nerveus op een nummer uit A Chorus Line. Dan wordt zijn dans vergezeld door synchroon lopende beelden uit de film. Ingenieus verweeft Faura de beelden met zijn acties op de vloer. Hij zegt dat een auditie als de liefde is en daarmee benoemt hij al vroeg een van de thema’s van het stuk: de onbeantwoorde liefde.
Maar er is gelukkig nog iets dat hem kan opvrolijken, er is altijd nog Singin’ in the Rain. Een film die hij op een soortgelijke manier samensmelt met de theatrale werkelijkheid van A Chorus Line. Alleen nu zijn er wat onverwachte elementen. De film hapert of de muziek stopt; toch verliest Faura de controle niet, hij hapert en stopt immers op dezelfde momenten.
Tussendoor filmt hij nog even iemand op de eerste rij: is dit de persoon die hij niet kent? Ongemerkt is deze toeschouwer terecht gekomen in een auditie, want de danser gebruikt de filmbeelden later in de voorstelling.
Daarin schuilt de kracht van de voorstelling. Voor Faura is film geen behang maar een onderdeel van zijn voorstelling en zelfs van zijn leven. Dit wordt eens temeer duidelijk wanneer hij een film draait waarin hij zelf de ster is en zichzelf de liefde verklaart. Dankzij de techniek vindt Faura een (dans)partner en daarmee haakt hij aan bij een traditie. Een traditie die teruggaat naar de musicaldans uit de vijftiger jaren. In Anchors Aweigh danst Gene Kelly met Jerry de muis. Dit schijnt nogal een onderneming te zijn geweest, aangezien Jerry er later ingetekend moest worden. Kelly danste de scène met een fantoom als partner. In de jaren zestig wordt een gelijksoortige techniek opgepakt door Hans van Manen. In zijn stuk Live filmt hij danseres Coleen Davis en projecteert hij tegelijkertijd haar beeld op een groot scherm. Dat dit stuk nog steeds in reprise gaat belooft veel goeds voor Pere Faura’s This is a picture... De werkelijkheid opgeleukt met het beeld van de werkelijkheid, dat blijft boeien.
Door Jacobijn Zeijlemaker. Gezien in de Brakke Grond op 27 januari 2007. In het kader van Something Raw, Amsterdam.
source:
> http://www.urbanmag.be/artikel/1065/zeg-het-met-beelden
^ press index
< this is not a picture
of a person I don't know
B-motion festival, Bassano del Grappa, Italy
August 2007
source:
> http://www.ilgiornaledivicenza.it
^ press index
< this is not a picture of
a person I don't know
Caldeando el ambiente
CICLO OTOÑO 2007 La Porta
La Caldera, Barcelona
(16/X/2007)
by Joaquim Noguero
La música y un movimiento que, siendo irónico, un auténtico cristal deformante, es también enérgico y dinámico, convincente por su fuerza y vitalidad, son componentes ya de entrada suficientemente atractivos para que tanto la pieza de la prestigiosa creadora Caterina Sagna como la del prometedor y exultante Pere Faura parezcan más cortas aún de lo que ya son como solos de alrededor de media hora, propuestas deliciosas primero que nada para los sentidos mucho antes incluso de darnos cuenta de su potencial como aporte alimenticio de la mejor clase.
Y es que lo bueno del joven catalán Pere Faura en su solo premiado en Holanda, donde ha girado por distintas ciudades, es su capacidad para dar la vuelta a mucha memoria cinematográfica y popular al mismo tiempo que fusiona sin trabas y con fluidez distintos lenguajes, y que se mueve por ellos y con ellos como Pedro por su casa. Hay una naturalidad tremenda en cómo homenajea musicales como A Chorus Line o Cantando bajo la lluvia, en cómo dialoga su imagen grabada con su presencia real, en cómo integra al público. Espitoso y febril de base, calmado en el control final que ejerce sobre todo, Faura es consciente de todas las partes que entran en juego dentro de lo que entendemos que es un espectáculo y al mismo tiempo, sin dejar de serlo y ofrecerlo, su pieza descubre paralelamente el envés de la fórmula. Es su virtuosismo a la hora de ocultar los engarces y de desnudarlo todo lo que el espectador más valora: su habilidad para bailar claqué como alter ego de Gene Nelly, por ejemplo, al mismo tiempo que el esqueleto dramatúrgico de la pieza no ha dejado en ningún momento de ser una especie de equivalente y vigoroso zapateado intelectual, brillante por igual a la hora de hacer sentir como inmediato y fácil lo que es fruto de la precisión y de mucha disciplina.
source:
> http://www.lavanguardia.es
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
Joves i sols
per Bàrbara Raubert Nonell
Crítica dansa - avui.cat
2 de juny del 2009
This is a picture of myself / Vine a mi
Pere Faura / Roger Sala. Teatre Tantarantana.
Pere Faura i Roger Sala són dos joves que amb tendresa busquen lligams que trenquin la soledat des de punts de partida molt diferents, però en tots dos casos prenent els elements escènics amb una llibertat que, de tan simple, és transgressora. El referent de Jérôme Bel, amb la seva autoreferencialitat i la substitució de moviment per text, és comú a les dues obres, però, a part de tot això i de la bona estona que ens fa passar la seva companyia, les diferències de sentit són absolutes.
Si Faura és un usuari avançat de les tecnologies digitals, que li permeten passar del solo al duet o a la chorus line sense necessitat de fer pujar ningú més a l'escenari, Sala interactua amb els elements físics de l'escenari: el linòleum enrotllat i la cinta de stapple són els únics objectes de la seva minimalista posada en escena. A partir d'això i durant els 25 minuts d'espectacle es limita a enviar boles d'energia al públic per veure si aconsegueix aproximar-s'hi, literalment, amb una voluntat de germanor d'una candidesa tal que arriba a tocar l'infant que encara conservem dintre i li fa pessigolles amb ganes. És una mena de dansa naïf en què la tècnica de la perspectiva és deixada de banda, com si les pintures de Rousseau haguessin estat filtrades per l'esperit de Woodstock.
L'ànima de Faura va un punt més enllà en la composició perquè accepta els coneixements de la perspectiva i encara hi afegeix escorços relacionals, és a dir, diàlegs que esdevenen flirteig, realitats que es fan mentida i mentides que es fan reals.
La veritat que ens queda és la de dues noves cares per a l'escena de la dansa a Barcelona, que entren pel festival Bacsteix però que segurament les veurem sortir per la porta gran aviat.
source:
> http://paper.avui.cat/article/cultura/165777/joves/sols.html
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
Unknown Pleasures
Pere Faura explains to Gareth K Vile the connection between contemporary
dance and musical theater
Gareth K Vile
The Skinny - theskinny.co.uk
August 5, 2009
Musical Theatre is a problem. Apart from its frustrating dominance of London theatre, it can be a tired vehicle for poor song writing, trite emotionalism and dubious stars. Its formulaic approach to entertainment, and its frequent lack of any challenging content sets it apart from more ‘serious' performance.
Pere Faura, however, is using the musicals as an inspiration for contemporary dance, in a humorous yet intense look at the nature of seduction. Having done his frenetic time in the chorus line, he brings that energy to his solo This is a picture of a person I don't know.
“I think I never let the musicals go,” he admits. “I spent many years with them, learnt a lot from them, so they have been always part of my history and my inspiration.” His choreography, which interacts with live and pre-recorded video, has its roots in the musicals' eclecticism. “What attracts me to them is their multidisciplinarity; the combination of all the possible scenic disciplines you can mix together on stage.”
This is not an uncritical appreciation. “The same element that attracts me to them, also makes me hate them in a way,” he continues. “If we look at old traditional musicals, they all seem to play with these elements in the same way, following a similar formula to produce entertainment.” His own shift to modern dance escaped this trend. “Contemporary dance is always trying to re-invent its own formula. At least, that's how I position myself as contemporary dance artist.”
Picture is a brave and direct comparison between the performer's job and the way that individuals invent themselves for seduction or socialising.
“I believe that performing a dance show is like going out partying. You dress up nicely, you go out, you look around you, who is there in front of you, and you start dancing, sweating, talking, getting crazy or doing what ever you feel like, just with the purpose of seducing, of being watched and liked, just to have a short encounter with people you don't know, and you will probably not see them again. And at the end you smile to them and you leave. It is clearly a one night stand.”
Picking up on a theme once expressed memorably by Janis Joplin, that performing is like having sex with a room full of strangers, then going home alone, Picture concentrates on loneliness, setting the magical routines of classics like A Chorus Line or Singin' in the Rain to contrast the colourful fantasy with the grim reality.
“I was feeling very lonely during the time I was making the piece,” he laughs. “For the first time in my career, I decided to take my personal life and experiences as source of inspiration, and base the whole dramaturgy of the show on it. in that moment it made sense, but I haven't done it ever again.”
Aware of the dangers of falling into self-indulgence or narcissism, he decided to reference musicals “which belong to the collective memory of everyone, so my private problems become more universal when explained through elements of collective recognition.”
This enlightened re-imagining of the musical as a sort of modern mythology allowed Faure to make a connection between this popular form and the supposedly more serious arts. To the suggestion that contemporary dance permits a more complex expression of emotions, he is cautious.
“It's not that contemporary dance allows you to talk about different themes than musicals, more serious or important; Musicals can deal with the exact same issues, like loneliness, nostalgia or memory, that I deal with in my show of "contemporary ". The difference is in how it is done. To express loneliness in musicals, we would probably see a man alone on stage, illuminated by a spot light, the rest of the stage would be dark or blueish, he would sing how lonely he feels, and the song would be in minor tone. All the elements combined would be sending the same message in a rather too obvious and illustrative manner. Contemporary dance tries always to find new ways in these combinations to create scenes that have more than one layer of interpretation, so the resulting scene becomes more subtle, more suggestive, rather than just explanatory in one dimension.”
Faure's ‘new ways' include extensive use of video, making him one of the many dancers who have become interested in the possibilities of technology, and expanding his solo into something more immersive and dramatic. With the video footage accompanying him on stage, the lines between live and recorded are blurred, much like the lines between the fantasy and reality of the performer's life.
Faure is obviously not afraid to grapple with emotive material- his other works have explored striptease and clubbing. His deconstruction of the mechanics of seduction is a warning to both performer and audience not to allow the fantasy to overwhelm the real, as well as a nuanced plea for a less performative and more compassionate construction of identity. As Picture makes clear, we are all engaged in creating versions of ourselves that are defined by the need to impress or seduce, and that our own personality and desires can be swamped by our fictions. By exploding the myths, Faura is offering another escape from constraining pressure.
source:
> http://www.theskinny.co.uk/article/46539-unknown-pleasures
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
This is a picture of
a person I don't know
Margaret Kirk
The Skinny - theskinny.co.uk
August 7, 2009
Margaret Kirk is charmed by a rough guide to dating
Pere Faura begins with a simple premise, and a snatch of Singin' in the Rain . Dating, he notes, is like an audition in uncertainty, noting the willingness to tailor the self to another's need, the showing off and the hanging around.
Using musicals as inspiration and irritation, this sharp, short, humorous solo takes Faura on a journey to become the star of his own movie. Once he has established the theme, Faura tells a story from his own life, segueing seemlessly into a comic recreation of a classic musical number. Mocked and distorted, the musical's jollity becomes a parody, the dark undercurrents of dependancy and anxiety undermining the cheerful tunes and tap-dance virtuousity. When Faura projects himself onto the screen, and chats to an earlier version of himself, his harsh loneliness is leavened by his cheeky resilence. The force of the central meatphor sustains Faura through the half hour: he does not develop in great detail, only draws the comparison and illustrates with tremendous irony.
It is a beautiful idea, made potent by Faura's love-hate relationship with the musical. Obviously an experienced chorus-liner, he is trying to break away, find his choreographic voice, yet is lulled by the doomed romanticism. In the end, the images of happy couples on the screen comment dolefully on Faura's single status. In the attempt to escape the audition, he has found himself dancing a solo.
source:
> http://www.theskinny.co.uk/article/96329-this-is-a-picture-of-a-person-i-dont-know
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
When a marathon becomes
a moving experience
Mary Brennan
The Herald Scotland - heraldscotland.com
August 10, 2009
Fringe Dance: If, in the course of the Fringe, you see someone with a snazzy red, white and blue badge proclaiming �give dance a chance� then, chances are, they�ve been to Dance Base. There, until Sunday, you can pick and choose from no fewer than 10 different shows.
If, in the course of the Fringe, you see someone with a snazzy red, white and blue badge proclaiming "give dance a chance" then, chances are, they've been to Dance Base. There, until Sunday, you can pick and choose from no fewer than 10 different shows. Those with curiosity and a degree of stamina can cram a remarkably diverse array of styles (and personalities) into a day-long marathon. The effect is draining and exhilarating: but for those who'd like to take things at a less intense pace, here are the pieces I would have hated to miss, and some thoughts on others that, while never being less than interesting, were not as sure-footed.
(...)
Pere Faura's solo, This is a picture of a
person I don't know (****) is so hugely engaging, so charming
and entertaining, you don't necessarily expect it to have such a
profound and thoughtful subtext. But as Faura hoofs and high kicks
along to the try-out numbers from A Chorus Line - and, boy, he is
a helluva snazzy mover - he starts musing on love, and how finding
Mr Right is maybe like a dance audition where you offer up what it
is you think they/he might want. He sweetly shimmies this into a
reflection on the faces we show to the world, most of them as much
of a fiction as images on a cinema screen - and cue tap-dancing to
Singin' in the Rain, and a whole other strand about the happy-ever-after
escapism of musicals. Witty, affable, wryly philosophical, Faura's
solo wears its cleverness with a smile and some of niftiest footwork
you could wish for.
(...)
> see
pdf of the whole article
source:
> http://www.heraldscotland.com/when-a-marathon-becomes-a-moving-experience-1.838547
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
Dance Could be a fine
thing
Kelly Apter
The Scotsman - scotsman.com
August 10, 2009
(...)
There's nothing ambiguous about Pere Faura, however. His
solo show, This is a Picture of a Person I Don't Know,
tugs at the heartstrings, makes us laugh and entertains in equal measure.
Surfing a wave of despondency due to his hitherto unsuccessful love life,
Faura seeks solace in screen musicals. Acting out the audition scene from
A Chorus Line, with its high kicks and jazz-hands, he later moves on to
Gene Kelly's tap solo from Singin' In The Rain – but none of this is straightforward.
Faura may love old dance films, but his approach to performance is strictly
contemporary.
(...)
> see
pdf of the whole article
source:
> http://living.scotsman.com/performing-arts/Dance-reviews-Dance-could-be.5537412.jp
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
Dance and Physical Theater
The Scotsman - scotsman.com
August 10, 2009
source:
> http://www.scotsman.com/
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know
This is a picture of
a person I don't know
Edinburgh Festival Fringe
Kelly Apter
Edinburghs Festivals - edinburghfestivals.com
August 10, 2009
There’s nothing ambiguous about Pere Faura.
His solo show, This is a Picture of a Person I Don’t Know, tugs at the heartstrings, makes us laugh and entertains in equal measure. Surfing a wave of despondency due to his hitherto unsuccessful love life, Faura seeks solace in screen musicals. Acting out the audition scene from A Chorus Line, with its high kicks and jazz-hands, he later moves on to Gene Kelly’s tap solo from Singin’ In The Rain – but none of this is straightforward. Faura may love old dance films, but his approach to performance is strictly contemporary.
Dance Base’s Give Dance A Chance programme runs until 16 August (show times vary).
source:
> http://www.edinburgh-festivals.com/viewreview.aspx?id=276
^ press index
< this
is not a picture of a person I don't know